İnsan, anlamsız bir dünyada anlam arayan tek varlıktır. Evren sessizdir; yıldızlar hiçbir şey söylemez. Ama biz susamayız. Bir anlam ararız — bazen bir bakışta, bazen bir şarkıda, bazen de hiç dönmeyecek birinin ardında. Dünya büyük bir tiyatro sahnesi gibidir. Kimi rollerini ezberlemiş, kimi hâlâ doğaçlama yapıyor. Ve perde kapanmadan önce herkes bir kez olsun aynı soruyu soruyor: “Bütün bunlar neden?” Belki anlam dediğimiz şey, bulunması gereken bir hedef değil, sadece insa

İnsan, yaşadığı anı değil; onun zirvesini ve sonunu hatırlar. Bir konserin en coşkulu notası, bir ilişkinin en kırıcı cümlesi, bir günün...

Bazı insanlar susmayı, bazıları unutmayı öğrenir… Ama biz, beklemeyi  öğrendik. Belki de sevilmeyi değil, sevilmeyi beklemeyi  sevdik....

Şehirler hâlâ parlıyor. Ama insanlar yavaş yavaş siliniyor. Işıkların altında konuşanlar çoğalıyor, ama kimse neden yorgun olduğunu...

İnsanın en büyük arzusu, anlaşılmaktır. Bir cümlenin, bir bakışın ya da bir nefesin içinde kendi varlığını bulmak ister. Fakat ne zaman...

Bence uzun zaman oldu. Kendimle konuşmayalı, kendi sesimi içten içe duymayalı. Dışarıda çok şey anlatıyorum gibi görünüyor ama içimde bir...

Bugün ülkem yandı. Sadece orman değil… Toprak değil… İnsan da yandı. Anne, çocuk, itfaiyeci… Belki bir çoban. Belki adı hiç yazılmayacak...

Bir zamanlar duvarlara umut yazılırdı. Şimdi duvarlar dilsiz, insanlar ise sesli ama hissiz. “Savaşma, seviş.” dedik… Ama savaşanlar...

Her şey hızla değişiyor gibi görünüyor. Görüntüler geçiyor, sesler yankılanıyor, ışıklar bir yanıp bir sönüyor...ama kimse gerçekten...

İnsanlık, sınırlarla doğar. Teninin, aklının, kalbinin… Her şeyin bir sınırı vardır. Ama ne gariptir ki insan, var olduğu günden bu yana...

Ayakkabılarım çamurlu, Ama içim tertemizdi yola çıkarken. Bir harita çizmedim, Çünkü gideceğim yerin adı: Bilmiyorum. Köylerden geçtim,...

Hayat kısa... Kuşlar bile aceleyle uçuyor... ...

Müziğin tarihi, aslında insanın kendini ilk kez dinlediği o sessizlikte başladı. Bir gün bir mağarada, rüzgâr bir kamışın içinden...

Bir sokaktan geçtim bugün, yabancı bir şehirde gibiydim. Oysa adres bendeydi, adım adım ezberlediğim taşlarda… Ama kendime rastlayamadım....

– parçalı bir benlik denemesi – Kendime baktığımda gördüğüm şey ben değilim. Belki de hiç olmadım. Ya da bir zamanlar bendim de, sonra...

Dostoyevski’nin Budala  romanı, her defasında yüreğime başka bir ağırlıkla dokunan bir eser. İçindeki saflık, iyilik ve insan ruhunun...

Hiçbir Yere Gitmemiş Gibiyim Bazen bakıyorum etrafa, her şey yerli yerinde. Sokak lambaları hâlâ aynı yerde yanıyor, insanlar hâlâ...