Bir zamanlar duvarlara umut yazılırdı. Şimdi duvarlar dilsiz, insanlar ise sesli ama hissiz. “Savaşma, seviş.” dedik… Ama savaşanlar...

Her şey hızla değişiyor gibi görünüyor. Görüntüler geçiyor, sesler yankılanıyor, ışıklar bir yanıp bir sönüyor...ama kimse gerçekten...

İnsanlık, sınırlarla doğar. Teninin, aklının, kalbinin… Her şeyin bir sınırı vardır. Ama ne gariptir ki insan, var olduğu günden bu yana...

Ayakkabılarım çamurlu, Ama içim tertemizdi yola çıkarken. Bir harita çizmedim, Çünkü gideceğim yerin adı: Bilmiyorum. Köylerden geçtim,...

Hayat kısa... Kuşlar bile aceleyle uçuyor... ...

Müziğin tarihi, aslında insanın kendini ilk kez dinlediği o sessizlikte başladı. Bir gün bir mağarada, rüzgâr bir kamışın içinden...

Bir sokaktan geçtim bugün, yabancı bir şehirde gibiydim. Oysa adres bendeydi, adım adım ezberlediğim taşlarda… Ama kendime rastlayamadım....

– parçalı bir benlik denemesi – Kendime baktığımda gördüğüm şey ben değilim. Belki de hiç olmadım. Ya da bir zamanlar bendim de, sonra...

Dostoyevski’nin Budala  romanı, her defasında yüreğime başka bir ağırlıkla dokunan bir eser. İçindeki saflık, iyilik ve insan ruhunun...

Hiçbir Yere Gitmemiş Gibiyim Bazen bakıyorum etrafa, her şey yerli yerinde. Sokak lambaları hâlâ aynı yerde yanıyor, insanlar hâlâ...

Bazen yollar, olması gerektiği gibi çatlar. Kimi zaman bir dost, bir kardeş, bir aşina... Bir gün bakarsın: İki kolu da sarılıdır, artık...

Uzaklaştım kendimden yavaşça Adımlarım beni bilmediğim yerlere götürdü Sanki biri yıllarca benim kılığıma girmiş Ve şimdi kostümü...

Uzaklaştım kendimden yavaşça Adımlarım beni bilmediğim yerlere götürdü Sanki biri yıllarca benim kılığıma girmiş Ve şimdi kostümü...

Aky Bu sabah güneşi söndürdüm içimde Aynı düşü kaçıncı kez görüyordum bilmiyorum Yatakta bedenim, salonda ruhum Kendimden özür...

Bugün de sokaklar aynıydı. Gökyüzü biraz daha soluktu belki, ya da ben biraz daha yorgundum. Fark etmiyor. Bazı günler, her şey yerli...

Bazen insanlar geçer hayatımızdan. Bir kelime gibi, bir cümle gibi. Bazen de bir ses gibi… Söylenmeden önce var olan, duyulduğu anda...

Serotonin, uzun yıllardır mutluluk hormonu olarak anılsa da, aslında bundan çok daha fazlasıdır. Beyindeki temel nörotransmitterlerden...