kısa kısa...

İnsanın en büyük arzusu, anlaşılmaktır.

Bir cümlenin, bir bakışın ya da bir nefesin içinde kendi varlığını bulmak ister.

Fakat ne zaman ağzımızdan bir söz çıksa, o söz artık bize ait değildir.

Benden kopar, başka zihinlerde bambaşka biçimlere bürünür.

Benim kalbimden çıkan bir cümle, karşımdakinin belleğinde küçülür, büyür, çarpılır ya da tamamen başka bir şeye dönüşür. İşte o an fark ederim: söz, benden çıktığı anda benim kontrolümden de çıkar.

Bu yüzden konuşmak bazen en uzak yoldur anlaşılmaya.

Ne kadar dikkatle seçersem seçeyim kelimelerimi, onlar daima eksik kalır.

Bir duyguyu kelimeye döktüğümde, o duygunun en saf hâli yok olur.

Dil, hep biraz gecikmiş, hep biraz yarım kalmış bir çeviridir aslında. Ve bazen susmak, o duyguyu korumanın tek yolu olur.

Ama suskunluk da kolay değildir. Sessizlik, aynı zamanda yalnızlığın sesidir.

İnsan, en çok kendi kalbinin sesini bir başkasında duymak ister.

İçimizde büyüyen bu arzu, bizi sürekli anlatmaya iter. Çünkü anlaşılmak, varlığımızın onaylanması gibidir.

Fakat anlaşılmanın imkânsızlığını kabul etmek, hem incitici hem de tuhaf bir biçimde özgürleştiricidir. Çünkü o an fark ederim ki, beni asıl taşıyan şey kelimeler değil; kelimelerden sonra kalan sessizliktir.

Sessizlik yanlış anlaşılmaz, çarpıtılmaz. Sessizlikte hiçbir süs yoktur, hiçbir yalan yoktur. Orada yalnızca varoluşun çıplak, saf, en dürüst hâli vardır.

Ve belki de insanın en güvenilir dili budur. Konuşmadığımda, içimde tuttuğumda, kendime en yakın olduğumu hissederim. Çünkü sustuğumda, sözlerim başkalarının ellerine düşmez; benimle kalır, bana aittir.

Bugün kendime şunu hatırlatıyorum: Anlaşılmak bir armağan olabilir, ama anlaşılmamak bir lanet değildir.

Bazen yanlış anlaşılmak da bir öğretidir.

Ve en nihayetinde insan, sustuğu yerde kendiyle buluşur.

Belki de gerçek özgürlük, söylenmeyen kelimelerde, yani sessizliğin kalbinde gizlidir.