Şehrin ortasına bir kardan adam diktiler.
Havalı bir atkı sardılar boynuna, buruşuk bir havuç burun verdiler.
Bir çocuk gelip göz yerine iki düğme koydu, sonra da yanına oturup uzun uzun anlattı dertlerini. Kardan adam dinledi, gülümsedi.
Sonra güneş çıktı. Çocuk eve döndü, sokak boşaldı.
Kardan adam erimeye başladı. Önce burnu düştü, sonra gözleri.
Biraz daha bekledi, belki akşam serinliğinde kendine gelir diye ama olmadı.
Yere sızan suyun içinde, tek bir cümle yankılandı:
“Ne güzel dostluktu be… kısa sürdü.”
Comments