...hiç bir yere

Hiçbir Yere Gitmemiş Gibiyim

Bazen bakıyorum etrafa,

her şey yerli yerinde.

Sokak lambaları hâlâ aynı yerde yanıyor,

insanlar hâlâ aceleyle geçiyor,

gökyüzü hâlâ sessiz.

Ama ben sanki hiç ilerlememişim gibi.

Bir adım atıyorum,

ama dünya geri çekiliyor gibi.

Uzanıyorum,

ama dokunacak hiçbir şey kalmamış gibi.

Bazı geceler,

dünyayı dışarıdan izliyorum sanki.

Kendi hayatıma yabancıymışım gibi.

Ne sevincim taşabiliyor dışıma,

ne kederim akabiliyor gözlerimden.

İçimde tuhaf bir sessizlik var,

her şeyin üzerini örten kalın bir örtü gibi.

İnsan büyüyünce kaybolmuyor aslında.

Sadece olduğu yerde kalıyor bazen.

Ve dünya, onun etrafında dönmeye devam ediyor.

Sen değişmediğini sanırken,

her şey çoktan başka bir yöne savruluyor.

Bugün bunu düşündüm:

Belki de kaybolmak,

bir yere gitmekle ilgili değildir.

Belki kaybolmak,

gittiğin yerlerde bile kendini bulamamak demektir.

Ve belki bazen,

kendi adımlarımızı duyamadığımızda,

durmak gerekir.

Kendimizi hatırlamak için.

Çünkü bazen, en büyük adım,

hiçbir yere gitmeden atılır.

İçeriye doğru.

Aky