Bugün de Bir Şey Değişmedi, Ama Ben Biraz Değiştim

Bugün de sokaklar aynıydı. Gökyüzü biraz daha soluktu belki, ya da ben biraz daha yorgundum. Fark etmiyor. Bazı günler, her şey yerli yerinde dururken, için yavaşça yer değiştiriyor.

Dışarıdan baksan, sıradan bir gündü. Ama içimde de küçük bir şey yıkıldı. Belki çoktan çatlamıştı da ben bugüne kadar fark etmemiştim.

Kahve içtim, bir şey düşünmedim. Ama düşündüğüm her şeyin tadı ağzımdaydı. Sanki susarak bile yoruluyordum. Ve bazen, konuşmadan da bir hayatı anlatmak mümkün oluyordu.

Bugün, hiçbir şey büyük değildi. Ama her şey biraz daha ağırdı. Zaman akmıyor gibiydi—sadece geçiyormuş gibi yapıyordu. ... ... Ben de gülümsüyormuş gibi yaptım. Başka çarem yoktu.

Bugün, fark ettim: Beklentiler eskisi kadar acıtmıyor. Çünkü artık kimsenin gelmeyeceğini, bazı şeylerin tamamlanmayacağını ve bazılarının da hiç başlamadığını kabullendim.

Küçük zaferlerim var bugün. Uyanmak gibi mesela. Giyinmek, yürümek ve kimseye anlatmadan devam etmek… Bunlar da bir tür zafer belki.

Bugün ben biraz daha büyüdüm. Büyümek, daha az hissetmek değilmiş; bazı duyguların sesini tanımayı öğrenmekmiş. Ve bazen de onların konuşmasına izin vermekmiş.

Bugün de bir şey değişmedi, ama ben biraz değiştim. Yarın da belki aynısı olacak. Ama içimde bir yer, hiç kimsenin duymadığı bir yer, gizlice toparlanıyor.

İşte bu da bugünün özeti. Sade. Sessiz. Ama gerçek.