... ...

Her şey hızla değişiyor gibi görünüyor.

Görüntüler geçiyor, sesler yankılanıyor, ışıklar bir yanıp bir sönüyor...ama kimse gerçekten bakmıyor.

Dünya, ritmi olmayan bir şehir gibi.

Trafiği var ama yönü yok.

Işıkları var ama sıcaklığı yok.

Herkes bir yerlere yetişmeye çalışıyor, ama nereye gittiklerini bilen yok.

Zaman, bir yarış gibi sunuluyor.

Koş, kazan, yetiş…

Ama kimse durmanın ne kadar güçlü bir eylem olduğunu hatırlamıyor.

Oysa en derin dönüşümler, en sessiz anlarda olur.

Toprağın altındaki kök gibi…

Gözle görülmez ama yönü belirler.

En yumuşak rüzgâr, bir dağın şeklini değiştirebilir.

En küçük damla, taşın hafızasına kendini yazabilir.

Hızla gelen geçip gider.

Ama yavaş süzülen… iz bırakır.

Gölge hep geriden gelir.

Ama asla kaybolmaz.

Işık hızlıdır belki, ama anlam…hep gölgede gizlidir.

Zaman hep ileri akar, ama bazı şeyler sadece durup bakıldığında fark edilir.

Yavaşlık bir geri kalmışlık değil, bir anlayış biçimidir.

Ve bazen, hiçbir yere gitmeyen biri, herkesten daha çok yol almış olabilir.

Çünkü bazı sesler bağırmaz, ama bir ömrü titretebilir.

Bazı adımlar koşmaz, ama zamanı bile eğebilir.

Ve bazı cümleler...ancak yeterince sessizleşince duyulur.

Hayatın nabzını tutmak istiyorsan, önce kendi kalbini susturmayı öğren.

Çünkü asıl ritim, hep en derinde atar. Akyürek kısa kısa ... 25