Her şeyin üstümüze yığıldığı şu dünyada, yalnızlık sanki kök salan bir ağaç gibi içime işledi. Kimsenin sesini duymadığı bir ormanda, kendi gölgemle baş başa kaldım. Şehir her zamanki gibi kalabalıktı, ama içimdeki boşluk o kalabalıktan taşan bir yankı gibiydi. Herkes birbirinin yüzüne bakıyor ama kimse birbirini görmüyordu; sadece bir hayalet gibi süzülüyorduk birbirimizin içinden, orada olduğumuzu bile bilmeden.
Bir akşam, soğuk bir bankta otururken anladım: yalnızlık, çevremdeki insanların azlığından değil, içimde yankılanan o sessiz boşluktan doğuyordu. Kendimi bulmaya cesaret edemediğim her an, yalnızlığı daha da derinleştiriyordu. Yıldızsız bir geceye dönmüştüm; etrafıma baktığımda, bir anlam bulamıyordum. Oysa aradığım şey benden hiç uzak değildi; sadece kendime bakmak istemediğim için o kadar kaybolmuştum.
İnsanın kendine doğru attığı her adımda, içinde yeni bir şeyler keşfettiğini anladım. Bazen bu, kabuklarımdan sıyrıldıkça yüzüme çarpan acı dolu bir rüzgar; bazen de sessizlikte bulduğum, sıcak bir huzurdu. Kendimi bulmak için önce, içimdeki tüm gölgeleri kabul etmem gerektiğini gördüm. Bu karanlık, bu sessizlik; hepsi benimdi ve hepsi de bana aitti.
Bana sorsalar, “Hayat nedir?” diye, verecek bir cevabım olur mu? Bilmiyorum. Ama şunu anladım ki, hayat belki de yalnız başına yürüdüğün bir yoldur; sonunda kiminle karşılaştığın, nereye vardığın değil, o yolda kendinle nasıl yüzleştiğin önemlidir. Hayat bir bilinmezlikten başka bir şey değil; her adımında, bir gizemi çözmek yerine, kendi içimizde daha derine iniyoruz.
Yalnızlık korkutucu değil, sadece sessizlikte bulduğun bir dosttur aslında. Seni dinlemeyen bir dünya içinde, kendi sesine kulak vermeyi öğreniyorsun. Ve belki de o anda, hayatın anlamı diye aradığımız şey, sadece kendini bulmaya çalışan, kaybolan bir ruhun kendine açtığı bir kapıdır.
Artık yalnız olmaktan korkmuyorum. Çünkü biliyorum ki bu yalnızlık, içimde var olan o derin boşluğu doldurmanın en hakiki yolu. Kendimi tanımak, kendimi anlamak, belki de bu yalnızlığın en büyük armağanı. Ve hayat, geçip giden her şeyin ötesinde, kendi içimizde yankılanan sessiz bir ezgi.
İşte o ezgide, hayatın, tüm karmaşıklığıyla, kendi kendini arayan bir yalnızlık olduğunu anlıyorum. Ve bu kez, korkmadan, bu yolda tek başıma yürümeye razıyım.
Comments