"Biraz Daha Bükebileceğini Sandığı Her Şeyi Kırmıştır İnsan"

İnsanlık, sınırlarla doğar.

Teninin, aklının, kalbinin…

Her şeyin bir sınırı vardır. Ama ne gariptir ki insan, var olduğu günden bu yana bu sınırları yok sayma gayretindedir. Uzanamayacağı yıldızlara göz dikmiş, dönüp durduğu dünyaya bile yetmemiştir arzusu.

Hep daha fazlasını istemiştir.

Daha çok anlam, daha çok güç, daha çok sahiplik… Ve en çok da "biraz daha"yı.

"Biraz daha dayanır," demiş kendi bedenine. "Biraz daha susar," demiş kalbine.

"Biraz daha bükülür," sanmış bir dalı…

Ama işte tam da orada, en çok kırmıştır.

Çünkü insan; neyin esneyip neyin kırılacağını ayırt edemeyecek kadar aceleci, sahip olduklarının kıymetini fark edemeyecek kadar kör olmuştur.

Bir sözü zorla tutmaya çalışmış ve kelimeler dağılmış.

Bir sevgiyi daha fazla sıkmış avuçlarında, kırılmış sevilen.

Bir inadı sonuna kadar zorlamış, dostluk çatlamış.

Bir kalbi eğip bükmeye kalkmış, geri dönüşü olmayan bir kırılma yaşanmış.

İnsan, kırmadan durmayı öğrenememiştir.

Bazen iyi niyetle, bazen savunma refleksiyle, bazen ise sadece ne yapacağını bilemediği için…Ama her defasında, bir şeyleri istemeden de olsa parçalamış.

En çok da kendi içini…

Çünkü kırdığımız her şey aslında kendimize döner.

Zorladığımız her kalp, bir gün bizden kaçar.

Sınırlarını zorladığımız her duygu, bir gün iflas eder.

Ve en acısı, kırılan her şeyin sesi geç gelir.

Çoğu zaman fark ettiğimizde, elimizde yalnızca sessizlik kalır.

İnsan, bükülebilir olanla bükülemez olanı karıştırmıştır.

Bir dal gibi esneyen sözler sanmıştır sadakatleri…

Bir fırtınada eğilen ağaç gibi geri döner sanmıştır güvenleri…

Oysa bazı şeyler, bükülmez.

Eğilir gibi yapar ama kırılır. Ve kırıldığı yer, asla eskisi gibi olmaz.

Bu yüzden bazen, bırakmak gerekir.

Zorlamamak, çekiştirmemek, üstüne gitmemek…

Bazen sevmek; sahip olmak değil, serbest bırakmaktır.

Bazen anlamak; soru sormadan da hissetmektir.

Bazen yaşamak; bükmeden, zorlamadan, olduğu gibi kabullenmektir.

Çünkü bükmeye çalıştığın hayat da, aşk da, insan da; kırılabilir.

Ve kırıldığında, senden bir parça götürür.

Ve işte o zaman anlarsın: Asıl gücün, bükebilmekte değil…

Kırmamayı seçebilmekteymiş...

Akyürek...25