Ayna Kırıldı, Ben Çoğaldım

– parçalı bir benlik denemesi –

Kendime baktığımda gördüğüm şey ben değilim.

Belki de hiç olmadım.

Ya da bir zamanlar bendim de, sonra aynayı düşürdüm. Kırıldı.

Ve her parça başka bir beni tuttu içinde.

Bir tanesi çocuk hâlimdi: Henüz hiçbir şeyin sahte olmadığını sandığım hâlim.

O parçada hep gülümsüyorum. Ama sanki sadece orada gülümsüyorum.

Çünkü diğer parçalarda yüzüm başka...Biri kaşlarımı çatıyor.

Biri gözlerini kaçırıyor. Biri konuşuyor ama sesi çıkmıyor.

İnsan bir bütün değil, bunu geç anladım. Bir resim değiliz biz, bir kolajız.

Picasso’nun fırçasından çıkmış gibiyiz: Burun sağda, göz yukarıda, ruh başka bir yüzyılda.

Bazı günler gölgem benden şüphe ediyor. Durup bana bakıyor: “Sen, kimdin?” Ben de dönüp soruyorum: “Sen kimin yansımasıydın?”

Sonra susuyoruz birlikte. Çünkü bazı cevaplar tek parça verilmez.

Bölünür, parçalanır, yarım kalır.

Tıpkı biz gibi. Tıpkı her sabah yeniden uyanmak gibi. Tıpkı birini severken hâlâ bir başkasının hayalini taşımak gibi.

Bazen kendimi tanımak için yolda yürüyen diğer insanlara bakıyorum.

Yüzlerinde çizikler, geçmişten kalan izler, yamalar var.

Ama hep üstünü örtüyorlar. Kendilerine “normal” makyajı yapıyorlar.

Oysa ben artık makyaj yapmıyorum. Ben kırık parçalarımı göstermeyi öğrendim.

Bir Picasso tablosuna benziyorum diye kimse sevmeyebilir.

Ama en azından resmim doğru.

Ve belki bir gün, bir başkası da kendini görür o aynada.

Kırık camın arkasında parlayan o tuhaf yansımanın içinde.

Ve der ki: “Ben de kırıldım. ”Ama artık parçalarımla barıştım.

Aky